Wat is klassieke natuurkunde:
Klassieke natuurkunde of Newtoniaanse natuurkunde is a discipline die is gebaseerd op de basiswetten van beweging op alledaagse voorwerpen.
De klassieke natuurkunde staat als zodanig bekend, met de publicatie in 1687 van de wetten van Newton, een wiskundige formulering van Isaac Newton (1643-1727) in zijn werk Philosophiae naturalis principia mathematica. De wetten van Newton vormen de basis van de klassieke natuurkunde en mechanica.
De klassieke natuurkunde is onderverdeeld in de volgende disciplines:
- Kinematica
- Klassieke mechanica
- Hydrostatisch en hydrodynamisch
- Thermodynamica
- Golven en optica
- Elektriciteit en magnetisme (later elektromagnetisme)
- fysiek
- Mechanica
Verschil tussen klassieke natuurkunde en moderne natuurkunde
De moderne natuurkunde werd geboren in de 20e eeuw met de geboorte, enerzijds, van de algemene relativiteitstheorie van Albert Einstein, gepubliceerd in 1905 en, anderzijds, van de kwantummechanica die bekend staat als de wetenschap die het gedrag van deeltjes bestudeert aan de atomaire en subatomair niveau.
De wetten van Newton
De kwantumfysica is gebaseerd op de drie wetten van Newton:
Newton's eerste wet of traagheidswet
De eerste wet van Newton stelt dat een object in rust of in een uniforme rechtlijnige beweging (M.R.U.) zal blijven tenzij er een externe kracht op inwerkt.
Deze wet is alleen van toepassing op standaardproblemen van objecten met een netto interne kracht van 0. Verder worden objecten ook gekenmerkt door de fictie van twee krachten: de kracht van cirkelvormige beweging en de zwaartekracht.
Om de eerste wet van Newton te illustreren, stel je voor dat een persoon zich tegen zichzelf keert met zijn armen uitgestrekt en een touw vasthoudt met een bal aan het uiteinde. De bal zal een cirkelvormige baan rond de persoon hebben. Als de snaar breekt, zal de bal de rechte lijn volgen waar de snaar de bal verliet en een uniforme rechtlijnige beweging tekenen.
De tweede wet van Newton of het fundamentele principe van dynamiek
De tweede wet van Newton of het fundamentele principe van dynamiek was een vooruitgang in de studie van beweging, omdat het niet alleen gericht was op het beschrijven van beweging, maar op het bepalen van de oorzaken ervan door middel van de volgende formule:
Waar F de netto kracht van het object voorstelt, is m de massa van het object en is a de versnelling. Deze formule helpt om de resultaten te bestuderen die dezelfde kracht uitoefent op objecten met een verschillende massa.
Zie ook de tweede wet van Newton
Newton's derde wet of actie-reactieprincipe
De derde wet van Newton bepaalt dat alle krachten in het heelal in paren voorkomen, dat wil zeggen dat ze een kracht hebben van gelijke maar tegengestelde grootte. Dit geeft het niet-bestaan van geïsoleerde krachten aan en vormt een van de fundamentele principes van de symmetrie van het heelal.
De derde wet geeft aan dat als er een externe kracht is, die kracht zal worden tegengewerkt door een andere gelijke, maar in de tegenovergestelde richting. De wet is ook van toepassing op de interne krachten die het op deze manier in rust houden, omdat het niet in staat zal zijn om een netto kracht op het hele systeem te produceren om het in beweging te brengen. Alleen interactie met een ander extern object kan het verplaatsen.
