Wat zijn stelling, antithese en synthese:
Thesis, antithese en synthese zijn de 3 elementen die het proces van dialectiek vormen, gedefinieerd als een techniek en logische methode om de werkelijkheid te analyseren of te ontdekken. Het is ook bekend als de dialectische drieklank.
In de filosofie maken deze 3 elementen deel uit van het spiraalproces waarin de werkelijkheid wordt geconcipieerd, ingekaderd in de logische methode van de dialectiek, in dit geval genaamd Hegeliaanse dialectiek, die later als basis zal dienen voor de studies van Karl Marx (1818-1883) en Friedrich Engels (1820-1895).
In de idealistische filosofische theorie van de Duitser Georg Wilhelm Friedrich Hegel (1770-1831) zijn de these, de antithese en de synthese de 3 fasen van een evolutionair proces van de menselijke geest dat zich herhaalt op zoek naar de waarheid.
In die zin bevestigt Hegel dat alle menselijke realiteit (gedachte, kennis, geschiedenis, evolutie, machtsverhoudingen, politieke systemen) in eerste instantie voortkomt uit een stelling, die een tegenstelling veroorzaakt die antithese wordt genoemd en ten slotte een synthese ontstaat, bekend als de overwinnende van deze tegenstrijdigheid, en genereert opnieuw een stelling die het proces bestendigt.
Hegeliaanse dialectiek
Georg Wilhelm Friedrich Hegel wordt gedefinieerd door het filosofische idealisme beïnvloed door Immanuel Kant (1724-1804). In het algemeen betekent dit dat het de geest op de zaak plaatst, dat wil zeggen dat het het bewustzijn van het subject is dat het reële definieert, en daarom speelt het subject een actieve rol in elke cognitieve handeling.
Op deze manier maakt de Hegeliaanse dialectiek deel uit van de filosofie van de geest die onvermijdelijk het oneindige zoekt, de waarheid, die op zichzelf ook het eindige bevat. In deze zoektocht door de Hegeliaanse dialectiek wordt de contradictie de motor van het logische systeem dat uit 3 fasen bestaat: de these, antithese en synthese.
- De eerste fase, scriptie, is de bevestiging voor de ontwikkeling van kennis en actie (subjectieve geest);
- De volgende fase is de antithese, kritiek of tegenstrijdigheid van het bovenstaande (objectieve geest);
- De derde fase is de synthese gegenereerd door de kritiek op de antithese. Het is het proces van het overwinnen van de tegenstelling (absolute geest).
In de Hegeliaanse dialectiek worden naast Kants idealisme ook elementen als historiciteit en vooruitgang opgenomen voor de analyse van de gepresenteerde werkelijkheid.
Scriptie
Het proefschrift wordt gedefinieerd als de bevestigende fase van het dialectische proces of ook beschouwd als de oorspronkelijke staat. Als voorbeeld van de stelling kunnen we onder andere de gehoorzaamheid van de kinderen aan de ouders, de onderwerping van de arbeiders aan de werkgever, de uitbuiting van de staat jegens haar burgers, het opleggen van religieuze moraliteit aan de gelovigen geven.
De stelling wordt voor waar gehouden totdat er een antithese ontstaat die haar tegenspreekt. In de Hegeliaanse dialectiek wordt de stelling gepromoot door de subjectieve geest, gemotiveerd door de ontwikkeling van kennis en actie, in het algemeen door bewustzijn, zelfbewustzijn en rede.
Antithese
Wanneer de these of de oorspronkelijke staat wordt geconfronteerd met zijn ontkenning, worden we geconfronteerd met de antithesefase. Volgens de logica van de voorgaande voorbeelden zouden de tegenstellingen zijn: de rebellie van de kinderen tegen de ouders, de eis van rechten door de arbeiders, de onvrede van het volk met het overheidssysteem en het in twijfel trekken van de door de kerk opgelegde moraliteit.
De antithese is in tegenspraak met de stelling, waardoor de oorspronkelijke staat zijn ontkenning het hoofd moet bieden. In de Hegeliaanse dialectiek zijn ontkenningen de motor die het proces in beweging houdt.
De tegenstelling wordt bevorderd door de objectieve geest, gemotiveerd door de realisatie van de geest in de wereld. Dit komt over het algemeen tot uiting in de wet, moraliteit en ethiek.
Synthese
Synthese is het proces van het overwinnen van de tegenstrijdigheid van de antithese. In die zin komt het overeen met de ontkenning van een ontkenning, dat wil zeggen, de bevestiging van een nieuwe stelling.
De synthese vloeit voort uit de harmonisatie tussen de these en de antithese gemaakt door de absolute geest, gedefinieerd als datgene wat wordt herenigd met de cultuur van zijn staat, in het algemeen uitgedrukt door kunst, religie en filosofie.
