Wat is Elegie:
De elegie is een poëtische compositie waarin klaagzang en verdriet tot uiting komen voor de dood van een geliefde of geliefde, het verlies van een illusie of voor het ervaren van een andere ongelukkige situatie.
Het woord elegie is afgeleid van het Grieks élegos, naam waarmee een rouwlied werd aangeduid.
Het is een genre van lyrische teksten die via woorden de beknoptheid van het leven probeert uit te drukken, onthoud wat verloren is gegaan en geef het een nieuwe vorm op basis van het geheugen, dat wil zeggen, een gevoel van bestaan voorbij verlies of verdwijning.
Griekse Elegy en Latijnse Elegy
Sinds de oudheid is de compositie van de elegieën bewaard gebleven. In de Griekse literatuur De elegie bestond uit een strofe gedicht met twee verzen, een hexameter en een pentameter, bekend als elegisch couplet, typisch voor de Grieks-Latijnse meter en meestal gebruikt in mondelinge overlevering.
De elegie was een zeer wijdverbreid lyrisch genre, in wiens begin het werd weergegeven door middel van zang en begeleid door de melodie van een fluit.
De Griekse dichters stelden niet alleen de dood als hoofdthema bloot, maar schreven ook verzen over bredere thema's zoals catastrofe, nederlagen, liefde, het verstrijken van de tijd, nostalgie, enzovoort.
De belangrijkste exponenten van de elegieën waren onder andere de Griekse dichters Solón, Tirteo, Calino, Teognis, Mimnermo, Xenophanes, Sermónides. Deze dichters hielden zich vooral bezig met begrafenissen, oorlogen en andere thema's van klaagzang of rouw.
Aan de andere kant, in Latijnse tekstly de dichters in de elegie behandelden thema's die verder gaan dan de dood, vooral over tragische liefde. Onder de Latijnse dichters die opvallen door hun elegieën zijn Ennio, Tibulo, Propercio en Ovidio.
Spaanse Elegie
Later, tijdens de Renaissance, ontwikkelde de elegie zich onder Spaanssprekende dichters, maar met een minder begrafenis of klaaglijk gevoel.
Dit was te wijten aan het feit dat de elegie die in Spanje arriveerde van Latijnse traditie was, vandaar dat de neiging meer naar thema's gerelateerd aan liefde was.
Echter, de elegie in het Spaans moest worden aangepast aan deze taal, dus hij kon niet doorgaan met de stijl van het elegische couplet.
Onder de Spaanse dichters die opvallen door hun elegieën zijn onder andere Jorge Manrique, Federico García Lorca, Octavio Paz, Pablo Neruda, Miguel Hernández, Miguel de Unamuno.
Voorbeeld:
Bij de dood van een zoon (Miguel de Unamuno)
Houd me vast, mijn goede, we zijn dood
de vrucht van liefde;
knuffel me, verlangen is bedekt
in de groef van pijn.
Op het bot van dat verloren goede,
dat ging allemaal,
de wieg zal rollen van de welgeborenen,
van de komende.
