Het heet opluchting voor de onregelmatigheden en oneffenheden die zich vormen in de continentale en oceanische aardkorst vanwege geologische processen die constant op aarde plaatsvinden. De reliëfs zijn het onderwerp van studie van de geomorfologie.
Er zijn verschillende soorten reliëfs waarvan de formaties een proces van verandering van miljoenen jaren beslaan, dus recentere reliëfs kunnen worden onderscheiden van oudere reliëfs.
Aan de andere kant zijn er ook reliëfs waarvan de oorsprong te wijten is aan de ontwikkeling van verschillende menselijke activiteiten zoals mijnbouw.
Continentale of opgedoken reliëf
Het continentale reliëf is dat wat: het wordt gevonden in de ontstane gebieden, die ongeveer 30% van de aardkorst beslaat.
Het continentale reliëf vertoont verschillende onregelmatigheden op het aardoppervlak als gevolg van erosie, regens, aardbevingen en andere landacties die zich in de loop van de tijd voordoen.
Bergen
Bergen zijn een van de bekendste en gemakkelijkst te identificeren door mensen. Het zijn hoogtes die enkele kilometers boven zeeniveau kunnen reiken.
Veel van de bergen zijn gevormd als gevolg van het vouwen van de aardkorst als gevolg van de auto van de tektonische platen. Sommige bergen zijn zelfs ontstaan door vulkanische activiteit en zijn uitbarstingen.
Onder zijn delen kan het volgende worden onderscheiden: de top, de helling en de vallei, het terrein dat zich tussen twee bergen bevindt. De lijnen en oppervlakken zijn te wijten aan de effecten van erosie in de loop van de tijd.
Bergen kunnen worden gegroepeerd in: bergketens (aaneengesloten groep grote bergen), zagen (reeks bergen van normale grootte), en bergachtig systeem (reeks bergketens of bergen).
heuvels
Heuvels zijn kleinere hoogtes dan bergen en zijn glooiende hellingen. Over het algemeen zijn de heuvels maximaal honderd meter hoog. Ze kunnen ontstaan door de erosie van grote bergen of een breuk in de grond.
Valleien
Valleien worden gevormd tussen depressies of lagere delen van de nabijgelegen bergen. Het zijn vlakke landen die vaak worden doorkruist door rivieren, waarvan de erosie ook deelneemt aan de vorming van valleien.
Sommige van deze rivieren zijn, afhankelijk van het geografische gebied waarin ze voorkomen, ontstaan door het smelten van gletsjers.
Ook kunnen de valleien de vorm hebben van een "U" of een "V". De "U"-vormige valleien zijn die gevormd na glaciale erosie, ze hebben een concave bodem en ongelijke wanden. Valleien in de vorm van een "V" worden gevormd na de erosie van een rivier.
plateaus
De plateaus of plateaus zijn hoge en oude reliëfs met vlakke oppervlakken als gevolg van de effecten van erosie en erosie van de bergen. Ze zijn te vinden tussen 600 en 5000 meter boven zeeniveau. De hoogste plateaus bevinden zich in Tibet, Azië.
vlaktes
Vlakten zijn grote stukken land die een paar meter boven de zeespiegel liggen en omringd kunnen worden door bergen of heuvels. Deze stukken land hebben zachte verhogingen en kunnen in grootte variëren, afhankelijk van hun omvang.
depressies
Depressies zijn die gebieden die zich onder het niveau van het omringende terrein bevinden. De oorsprong is gevarieerd, in sommige gevallen is het te wijten aan erosie, de inslag van meteorieten, onder andere.
Oceanisch of ondergedompeld reliëf
Het oceanische of verzonken reliëf bestaat uit de bodem van de oceanen, die wordt gekenmerkt door minder onregelmatig te zijn in vergelijking met het continentale reliëf, dit komt omdat het wordt beschermd door water en komt niet in contact met verschillende erosieve middelen.
Het oceaanreliëf kan ook marien reliëf of oceaanbodem worden genoemd en beslaat ongeveer 70% van het aardoppervlak. Onder de soorten oceanisch reliëf kunnen de volgende worden genoemd:
Continentaal platform
Het beslaat de ruimte van de kustlijn tot 200 meter diep. Het wordt gekenmerkt door een grote diversiteit aan vegetatie en mariene soorten.
continentale helling
Het continentale plat wordt voortgezet door de continentale helling of het bathyale gebied, waar het grondniveau heftig daalt. Het wordt gevonden op een diepte tussen 2.500 en 3.500 meter diep. In dit gebied is het gebruikelijk om sedimenten en overblijfselen van verschillende mariene soorten te vinden.
Oceanische loopgraaf
De oceanische trog wordt gekenmerkt door het bereiken van de grootste diepten van het oceanische reliëf. Het is een smalle holte die vanaf de helling meer dan 5000 meter diep kan zijn.
Over het algemeen bevindt het zich in de buurt van een geologische breuk en is de temperatuur van het water vrij laag omdat het niet wordt blootgesteld aan zonnestralen.
Abyssale put
Het ligt op de oceaanbodem in de vorm van een vlakte en heeft een grote diepte berekend tussen 3000 en 6000 meter. Daarom is het een van de minst onderzochte en bestudeerde reliëfs. Sedimenten van dierlijke en plantaardige oorsprong liggen op de grond.
