Wat is Italiaans fascisme?
Het Italiaanse fascisme was een totalitaire politieke beweging, geleid door Benito Mussolini. Het werd ontwikkeld tussen 1920 en 1943, vooral na de politieke en economische crisis die de Eerste Wereldoorlog veroorzaakte. Italië was de eerste fascistische staat in de geschiedenis.
Fascisme was een ideologie die verschillende beleidslijnen verzoende die nationalisme en centraal totalitarisme verheerlijkten. Hij identificeerde zich echter niet met de politieke idealen van rechts of links.
Integendeel, het bestond uit het verheerlijken van het idee van de natie boven het individu, het bevorderen van geweld, een eenpartijstelsel en het beperken van de vrijheid van meningsuiting.
Het Italiaanse fascisme ontstond als een politiek-cultureel antwoord op de diepe economische en politieke crisis waarmee het Koninkrijk Italië na de Eerste Wereldoorlog werd geconfronteerd.
Het werd gepresenteerd als een politieke "derde positie". Het doel was om te reageren op de veranderingen waarmee de westerse beschaving wordt geconfronteerd, zoals onder meer de klassenstrijd, het verlies van Europese invloed, de strijd tegen de bolsjewieken of de opkomst van de intellectuele en artistieke voorhoede.
Deze derde positie was een politiek alternatief dat werd gekarakteriseerd als een positie in strijd met het kapitalisme en het communisme. Zijn bedoeling was om ultra-nationalisme en centralisme te bevorderen.
Het Italiaanse fascisme is het model geweest dat gedurende de 20e eeuw werd gevolgd door vele politieke systemen die gekenmerkt werden door nationalistisch en revolutionair te zijn en charismatische en populistische leiders te hebben.
Oorsprong van het Italiaanse fascisme
De naoorlogse crisis in Italië maakte plaats voor militanten van patriottische groeperingen, voormalige vakbondsleden en andere agitatoren die zich opnieuw hebben gegroepeerd om radicale nationalistische ideeën te verdedigen.
De dichter Gabrielle D'Annunzio was een van de eersten die deze bewegingen leidde. Zo stichtte hij de Vrijstaat Fiume (1920) en stelde een grondwet op waarin hij zijn fascistische tendens duidelijk aan de kaak stelde.
Van zijn kant gebruikte Benito Mussolini de armoede en de politieke crisis van zijn land om in maart 1919 in Milaan de Fascis italiani di combattimento (in het Spaans, Italiaans fascios de combat), bekend als fascisten. De volgende jaren werden gekenmerkt door zeer gewelddadig.
fascistisch geweld
Fascistische groepen, gesteund door landeigenaren en verschillende leden van de middenklasse, lokten talloze gewelddadige confrontaties uit tegen de arbeids- en economische omstandigheden waarmee het Italiaanse volk werd geconfronteerd.
De meeste van deze aanvallen vonden plaats in Noord-Italië en werden geleid door squadrons van "Zwarte overhemden”. Deze groepen vielen vooral linkse partijen aan die het socialisme en het communisme steunden, die ze allemaal als politieke vijanden beschouwden, en vakbondsorganisaties.
Oprichting van de Nationale Fascistische Partij
In 1921 bekeerde Mussolini de Fascis italiani di combattimento in de Nationale Fascistische Partij (PNF), en vanaf dat moment werd hij ook bekend als Duce (Leider). Dit was de enige legale politieke formatie in Italië tussen 1925 en 1943, beschouwd als de hoogste vertegenwoordiging van het Italiaanse fascisme.
maart naar Rome
In oktober 1922 riep Mussolini de militanten van de PNF en de Zwarthemden op tot gewelddadige acties in het hele land. Geconfronteerd met de passiviteit van het leger en de politie, trokken de fascisten naar Rome om de macht te grijpen en deze in handen van Mussolinni te laten.
Dit staat bekend als de "Mars naar Rome", die een einde maakte aan het Italiaanse parlementaire systeem en het fascistische regime begon dat leidde tot een totalitaire dictatuur.
Mussolini's opkomst aan de macht
Op 25 oktober riep koning Victor Emmanuel III, onder druk van de Zwarthemden, Benito Mussolini aan de macht. Zijn bedoeling was om een burgeroorlog te voorkomen en te proberen zijn acties te stoppen. Mussolini eiste echter het hoofd van de regering te worden en de koning moest instemmen met zijn verzoek. Op 30 oktober 1922 vormde Mussolini zijn regering als premier.
Kenmerken van het Italiaanse fascisme
De natie boven het individu
Het belangrijkste voor het fascisme was het verdedigen en vechten voor de natie. De figuur van het individu werd verdrongen en onderdrukt door zijn vrijheid te beperken.
Totalitarisme
Het was een dictatoriaal en totalitair regeringssysteem waarvan de leider werd gekenmerkt door charismatisch te zijn en de macht te hebben om alle gebieden van menselijke ontwikkeling te reguleren om zijn ideologie en controle op te leggen. Bijvoorbeeld onderwijs, wetgeving, openbare lichamen, de media, enz.
corporatisme
Er werd één vakbond opgericht die alle vakbonden groepeerde, die de bevelen van de fascistische leider moesten opvolgen.
Gebruik van geweld
De fascisten versterkten de visie dat ze door gewelddadige strijd macht konden verwerven. Het paramilitaire geweld met de Zwarthemden was een effectief middel.
Beperkte vrijheden
De vrijheid van meningsuiting werd gecensureerd. De massamedia werden gebruikt om Mussolini's fascistische propaganda en slogans aan de kaak te stellen.
De vrijheid van vereniging werd ook gecensureerd, wat leidde tot het bijna uitsterven van antifascistische bewegingen en een verbod op stakingen omdat ze als illegaal werden beschouwd. Zelfs de vrijmetselarij werd verboden.
Eenpartijsysteem
De Nationale Fascistische Partij baseerde haar bases op Italiaans nationalisme, het was de enige legale partij en de hoogste vertegenwoordiging van het Italiaanse fascisme.
Opschorting van verkiezingen
De fascistische regering annuleerde de verkiezingen, om deze reden werden er in de tijd dat Benito Mussolini in Italië regeerde, geen verkiezingen gehouden. Het volk had geen stemrecht.
Illegalisatie van oppositiepartijen
De politieke organisaties werden ontbonden, dus de vakbondspartijen en andere politieke oppositiepartijen verdwenen. De Nationale Fascistische Partij was de enige politieke partij die als legaal werd beschouwd.
Repressief rechtssysteem
Via het Special State Defense Court werden al degenen die tegen het fascisme waren berecht. Veel tegenstanders werden opgesloten op verre eilanden, andere ballingen, er waren zelfs mensen die de doodstraf kregen.
Absolute dominantie van het openbare leven
De Nationale Fascistische Partij slaagde erin bijna alle aspecten van het Italiaanse leven (werk, onderwijs, vrijetijdsbesteding, enz.) te domineren, vooral sinds 1930, toen Mussolini meer controle over de macht had.
Onredelijk gebruik van propaganda
De populariteit van Mussolini werd verstevigd door voortdurende propaganda waarin de plannen van politieke, economische, culturele en sportieve types werden getoond.
Fascistische Italianisering
Etnische minderheden werden gezien als een belemmering voor het creëren van een volledig Italiaanse staat. Dit maakte plaats voor de fascistische Italianisering, die erin bestond burgers van buitenlandse afkomst te dwingen de Italiaanse cultuur en taal over te nemen.
Expansionisme
Het Italiaanse fascisme stichtte het idee om zijn politieke macht over andere gebieden in het buitenland uit te breiden, zoals de invasie van Ethiopië (1935-1936) of Albanië (1939).
Symbool van het Italiaanse fascisme
Het Italiaanse fascisme had als representatief symbool de fasces of bundel van lictoren (ambtenaren van het klassieke Rome). Het symbool bestaat uit de vereniging van 30 houten staven, vastgebonden in de vorm van een cilinder met een rood lederen lint, die een bijl vasthouden.
Het is een symbool dat de kracht van de vakbond vertegenwoordigt en dat door verschillende politieke organisaties is gebruikt, van het oude Rome tot het Italiaanse fascisme.
Evenzo gebruikten de Italiaanse fascistische groepen zwarte uniformen, vooral de zwarte hemden, geïnspireerd door de arditi (elite stormtroopers in WOI). De zwarte kleur vertegenwoordigde de dood.
Gevolgen van het Italiaanse fascisme
Het gaf aanleiding tot het Duitse nazisme
Het Italiaanse fascisme dateert van vóór het Duitse nazisme, wiens leider Adolf Hitler een veel radicaler antisemitisch standpunt innam dan dat van Mussolini.
Deelname aan de Tweede Wereldoorlog
Mussolini en Hitler verenigden zich tijdens de oorlog. Veel Italianen steunden een dergelijke alliantie echter niet. Italië nam deel en het resultaat was een militaire ramp gezien het aantal nederlagen, evenals het gebrek aan wapens en economische middelen om de troepen te ondersteunen.
Fascisme in Latijns-Amerika
Het Italiaanse fascisme bereikte ook Latijns-Amerika, waar verschillende politieke leiders militaire dictaturen van grote repressie oplegden.
Bijzonder zijn onder meer de dictaturen van de Dominicaanse Republiek door Rafael Leónidas Trujillo (1930-1961), de Chileense dictatuur opgelegd door Augusto Pinochet (1973-1990) of de dictatuur in Paraguay opgelegd door Alfredo Stroessner (1954-1989).
historische context
Tijdens de Eerste Wereldoorlog maakte het Koninkrijk Italië deel uit van de Triple Entente om te vechten tegen de Centrale Mogendheden (het Duitse Rijk, het Oostenrijks-Hongaarse Rijk en het Ottomaanse Rijk).
Frankrijk en het Koninkrijk van Groot-Brittannië en Ierland hadden het Koninkrijk Italië aangeboden om gebieden van de verslagen rijken toe te kennen. Ze hielden zich echter niet aan hun woord en in de Verdrag van Saint-Germain-en-Laye Italiaanse economische en militaire steun werd beschouwd als minder in vergelijking met de andere geallieerde landen.
Deze situatie veroorzaakte wijdverbreide onvrede onder Italianen en had invloed op de heroprichting van de fascistische organisatie in Milaan, destijds geleid door Benito Mussolini. Fascistische organisaties dateren echter van vóór en dateren uit de late 19e eeuw.
Na het einde van de Eerste Wereldoorlog werd Italië geconfronteerd met een grote economische, politieke en sociale crisis die ongeveer tussen 1920 en 1930 duurde.
Tijdens deze periode waren er talloze gewelddadige confrontaties onder leiding van de fascistische beweging en die het leiderschap van Mussolini bevorderden, totdat ze hem aan de macht brachten en een fascistische dictatuur oplegden.
In juli 1943 zette koning Victor Emmanuel III, op verzoek van de Grote Fascistische Raad, Mussolini uit zijn functie als premier en werd hij vervangen door Pietro Badoglio.
Dit werd gevolgd door 20 maanden oorlog die leidde tot het einde van het Italiaanse fascisme en de verdeling van het land, in het noorden de Italiaanse Sociale Republiek en in het zuiden het Koninkrijk Italië.
- fascisme.
- 10 kenmerken van het fascisme.
