Wat is burgerlijke ongehoorzaamheid:
Burgerlijke ongehoorzaamheid wordt gedefinieerd als: elke handeling die in de staat als onwettig wordt beschouwd en die wordt uitgevoerd met de bedoeling een wijziging in een wet, programma of overheidsbeslissing te veroorzaken.
Burgerlijke ongehoorzaamheid wordt gekenmerkt door: publiek, geweldloos, bewust en politiek.
De definities van burgerlijke ongehoorzaamheid zijn geïnspireerd op de eerste definitie daarvan door de Amerikaanse filosoof Hugo Adam Bedau (1926-2012) in zijn essay Over burgerlijke ongehoorzaamheid vertaald in het Spaans als "Over burgerlijke ongehoorzaamheid", gepubliceerd in 1963 in Tijdschrift voor filosofie (Journal of Philosophy).
Hugo Adam Bedau definieert burgerlijke ongehoorzaamheid strikt als een aIllegale, niet-gewelddadige, bewuste openbare handeling, gemaakt om ten minste één wet, programma of overheidsbesluit te dwarsbomen.
Andere auteurs introduceren burgerlijke ongehoorzaamheid in een rechtvaardigheidsgevoel voor de meerderheid aangezien deze handelingen een verandering proberen teweeg te brengen in het politieke, juridische of economische beleid dat door de regering is opgelegd door middel van protesten die een weerspiegeling zijn van een gemeenschappelijke waarde onder burgers, zoals het geval is bij het maatschappelijk middenveld.
Burgerlijke ongehoorzaamheid kan worden onderverdeeld in twee soorten: direct en indirect. De directe burgerlijke ongehoorzaamheid verwijst naar handelingen die in strijd zijn met een wettelijke norm omdat het als oneerlijk wordt beschouwd, terwijl de indirecte burgerlijke ongehoorzaamheid Het is degene die geldige wetten overtreedt als een manier om een gevoel van protest over te brengen in ruil voor het niet hebben van directe middelen om overheidsbeslissingen te schenden die als echt onrechtvaardig worden beschouwd, zoals ongehoorzaamheid aan verkeerswetten.
Directe burgerlijke ongehoorzaamheid, zoals protesten en openbare demonstraties, aldus de Duitse filosoof en socioloog Jürgen Habermas (1929-), zijn in het kader van een democratische staat aangezien het een laat zien collectieve politieke wil die op onconventionele wijze juridische normen wil wijzigen.
