Wat is kernsplijting:
Kernsplijting is de desintegratie van de kracht die de kern van het atoom bij elkaar houdt, waardoor twee verschillende maar lichtere kernen ontstaan.
Bij kernsplijting is het doel om de aantrekkingskracht of kernkracht te breken die de protonen en neutronen verbindt die de kern van een atoom vormen. Neutronen zonder elektrische lading worden tegen de kern van het atoom gebruikt om voldoende excitatie-energie te produceren om de kern in twee helften te vervormen.
De kernen verkregen uit kernsplijting zijn anders en lichter dan de oorspronkelijke kern. De overtollige energie die vrijkomt bij kernsplijting is wat bekend staat als kernenergie.
Kernsplijting produceert energie in de vorm van warmte en andere straling, terwijl andere neutronen vrijkomen. Elk gegenereerd neutron botst met de andere gecreëerde kernen, waardoor een kettingreactie ontstaat.
Kernsplijting kan worden gebruikt voor energieopwekking via een kernreactor. Een kernreactor is een faciliteit die zichzelf in stand houdende en gecontroleerde kernreacties genereert en de energie gebruikt die vrijkomt bij de splijting van atomen.
Bij een van de eerste toepassingen van kernsplijting werden bijvoorbeeld uraniumatomen gebruikt om elektriciteit te produceren.
Kernfysica is de wetenschap die het gedrag en de eigenschappen van atoomkernen bestudeert, zoals de reacties van kernsplijting.
Verschil tussen splijting en kernfusie
Kernsplijting is het omgekeerde van kernfusie. Bij kernfusie vormen twee lichte atoomkernen samen een zwaardere kern. De kernfusiekern is stabieler en heeft minder massa. Het verschil in massa is de energie die vrijkomt bij kernfusie.
- Atoomkern
- Fusie
