Wat is sociaal-cultureel paradigma:
Het sociaal-culturele paradigma is een theoretisch programma dat leren, psychologische ontwikkeling, onderwijs en cultuur relateert aan: psychologische en sociaal-culturele processen bij het leren begrijpen en verbeteren.
Het socioculturele paradigma is ontwikkeld door de Russische psycholoog Lev Vygotsky (1896-1934) met invloeden van andere naoorlogse psychopedagogische paradigma's zoals het cognitieve paradigma, dat de rede en de analogie van zijn processen combineert met het informatiesysteem.
Vygotsky in zijn werk Gedachte en taal, dat onderzoek doet naar evolutionaire psychologie, beschrijft de interactie van de mens met tekens of gereedschappen, waarvan de belangrijkste taal is.
In zijn studies merkt Vygotsky op dat de mens de instrumenten gebruikt, of ze nu fysiek of intellectueel zijn, om een oplossing voor het gestelde probleem te produceren, en als bijproduct een hoger psychisch leren of de ontwikkeling van hogere bewustzijnsactiviteiten genereren.
Kenmerken van het sociaal-culturele paradigma
Het sociaal-culturele paradigma stelt drie fundamentele pedagogische ideeën vast die verband houden met de betekenis en internalisering van kennis.
Het eerste idee bevestigt dat menselijke ontwikkeling onderling afhankelijk is van het leerproces, dit betekent dat mensen dit soort interactie nodig hebben voor hun intellectuele ontwikkeling.
Het tweede idee is gebaseerd op het gebruik van hulpmiddelen als een versterking van de capaciteiten van het bewustzijn. De tools, of door Vygotsky ook wel tekens genoemd, helpen bij het verwerven van nieuwe of betere vaardigheden zoals geheugen, aandacht en probleemoplossing.
Het derde idee geeft aan dat formeel leren voorafgaat aan intellectuele ontwikkeling. In die zin vormt gericht leren, zoals in het geval van formeel onderwijs, de basis voor training en verdieping van de processen van het intellect.
