Wat is sociaal darwinisme:
Sociaal darwinisme is een theorie die tot doel heeft de principes van evolutie toe te passen op de ontwikkeling van de sociale geschiedenis. Volgens deze benadering zou survival of the fittest of natuurlijke selectie zichtbaar zijn in historische bewegingen, waar samenlevingen met elkaar hebben geconcurreerd om te zegevieren.
Deze theorie ontstond in het midden van de negentiende eeuw uit de speculaties van Herbert Spencer, op hun beurt gesticht op Malthus en Lamarck. Het verschijnen van Darwins theorie in 1859 gaf het een schijnbare stevigheid en, klaarblijkelijk, een grotere bloei. Al snel, in 1877, werden Spencers postulaten weerlegd door Joseph Fisher, de persoon die de term 'sociaal darwinisme' bedacht.
Voor de verdedigers van deze theorie kan de geschiedenis worden bestudeerd vanuit het paradigma van evolutie. Dat wil zeggen, de theoretici beweren dat dezelfde wetten die in de natuur gelden, ook in de sociale orde van toepassing zijn. Als de natuurwetten de overleving van de sterkste zijn, de verdediging van iemands leven en de wetten van de erfenis, dan moet de samenleving zich op dezelfde manier gedragen.
Trends in sociaal darwinisme
Er kunnen ten minste twee tendensen van sociaal darwinisme worden onderscheiden: het individualistisch sociaal darwinisme en het holistisch geïnspireerd sociaal darwinisme.
Individualistisch sociaal darwinisme
Volgens het individualistisch sociaal darwinisme is het individu het fundamentele sociale organisme, dat de natuurwetten toepast en, door samen met zijn medemensen deel te nemen aan de strijd, sociaal gedrag repliceert.
Holistisch geïnspireerd sociaal darwinisme
Een andere trend van het darwinisme staat bekend als: holistische inspiratie. Volgens dit is het fundamentele sociale organisme de gemeenschap en niet het individu. Het is de samenleving die de strijd tussen rassen mobiliseert.
Charles Darwin en sociaal darwinisme
Hoewel het niet duidelijk is of Charles Darwin zelf overtuigd zou zijn van de toepasbaarheid van deze theorie op de sociale geschiedenis, is bekend dat hij van mening was dat de schedelcapaciteit gerelateerd was aan intelligentie en dat hij aanvankelijk dacht dat dit de veronderstelling zou kunnen verklaren " superioriteit "van het ene ras of geslacht boven het andere.
Echter, kort na het plaatsen Het ontstaan van soorten, Darwin publiceert De afstamming van de mens (1871), waar hij dit postulaat tegenspreekt. Daar bestudeert hij sociaal gedrag en begrijpt dat het, in tegenstelling tot wat er in de natuur gebeurt, inherent is aan de condition humaine om de zwakste schakels in de keten te beschermen en te borgen, zodat ook zij hun eigen aard uitdragen. Dit soort analyse onderscheidt hem uiteindelijk van de verdedigers van de theorie van het sociaal darwinisme.
Zie ook Darwinisme.
Controverse rond sociaal darwinisme
In het midden van de 19e eeuw was het kapitalisme in volle expansie in sommige landen, zoals Engeland. Bovendien werd tegen het einde van die eeuw een nieuwe fase en vorm van het Europese imperialisme herbevestigd. Daarom werd deze theorie algemeen aanvaard in de westerse samenleving, omdat het diende als een pseudowetenschappelijke rechtvaardiging voor campagnes van uitbuiting, oplegging en overheersing over vreemde culturen, onder het argument van de overleving van de sterkste.
Degenen die deze theorieën weerlegden, wezen op hun ongegronde aard en het gebrek aan rigoureuze studies en analyses die dergelijke beweringen zouden kunnen ondersteunen. Inderdaad, de theorie van sociaal darwinisme werd gebruikt om de superioriteit van het blanke ras boven anderen te beargumenteren, gebaseerd op het opleggen van zijn dominantie in de wereld. Zijn invloed is zichtbaar in de theoretische formulering van het nazisme van Adolf Hitler en het fascisme van Benito Mussolini, evenals in de racistische, xenofobe, ultranationalistische en neo-imperialistische benaderingen van verschillende historische bewegingen.
