Wat is positief recht:
Positief recht is de set van geschreven wettelijke normen, die op hun beurt voldoen aan de formele vereisten die nodig zijn om de totstandkoming van wetten uit te voeren in overeenstemming met de bepalingen van de nationale grondwet van een land.
Zowel wetten als decreten, verordeningen of overeenkomsten opgericht om het gedrag en handelen van burgers, openbare en particuliere organisaties te reguleren, maken deel uit van het positieve recht.
De Magna Carta van een land stelt voor het grootste deel de wetgevende macht in als het bevoegde orgaan voor de opstelling van wetten, of het nu het congres, het parlement of de nationale vergadering is.
Opgemerkt moet worden dat het positieve recht is gebaseerd op het iuspositivisme, een filosofische en juridische stroming die rekening houdt met de behoeften van waaruit mensen een reeks normen of wetten voorstellen, formuleren en vaststellen om coëxistentie en welzijn te garanderen.
In die zin zijn dit wetten die door burgers zijn gemaakt en die beantwoorden aan een reeks behoeften, variërend in de tijd, die door de staat worden goedgekeurd en gereguleerd via verschillende openbare instanties. Bijvoorbeeld het recht op bescherming van particulier eigendom.
Evenzo is het positieve recht gebaseerd op de theorie van het normativisme die in de twintigste eeuw werd geopperd en verdedigd door de rechtstheoreticus Hans Kelsen.
Het gaat om het organiseren van de wet volgens een hiërarchie van normen, waarbij meer belang wordt gehecht aan de nationale grondwet, aangezien van daaruit de staat wordt georganiseerd, zijn functies en grenzen worden vastgesteld.
Op basis hiervan komen burgers overeen hoe ze hun leven willen besturen, bepalen hoe de staat zal worden georganiseerd en gaan van een grondwetgevende macht van burgers naar de grondwetgevende macht van de staat, omdat deze al is gevormd en gevestigd, en alles is weerspiegeld in de nationale grondwet.
Er zijn ook auteurs die uitleggen dat positief recht een recht is dat door de staat wordt gegeven zodra het is ingesteld en gedelegeerd aan de wetgevende macht, de functie van het creëren van wetten, na het vervullen van de formele en materiële plichten voor het creëren ervan.
Daarom moet de wet worden opgevat als een positief recht, een product van de functie van de staat om wetgeving uit te vaardigen, die door alle burgers is gegeven toen ze overeenstemming bereikten over de regels die het samenleven van elk van de burgers regelen. van een land.land.
Positief recht van kracht
Positief recht wordt gekenmerkt door het hebben of ontbreken van validiteit. Dat wil zeggen, als het van kracht is, is dat omdat de wet momenteel van toepassing is, en het is nog niet ingetrokken door een andere wet, en daarom zijn alle burgers onderworpen aan de naleving ervan.
Als daarentegen een wet niet van kracht is, betekent dit dat deze door een andere wordt ingetrokken, daarom is de naleving ervan niet verplicht op grond van het bestaan van de nieuwe wet, die van kracht is en de niet-naleving ervan is laakbaar .
Positief recht en natuurrecht
De positieve wet Het is gebaseerd op het feit dat het enige geldige recht dat is dat door de mens is gecreëerd, meer bepaald door de staat via de wetgevende macht, die verantwoordelijk is voor het creëren van wetten in een land om orde en een gezond sociaal samenleven te bewerkstelligen.
Voor zijn deel, natuurwet Zijn verwijst naar die rechten die inherent zijn aan de mens dankzij hun eigen toestand, daarom worden ze beschouwd als vóór geschreven rechten. Met andere woorden, dit zijn grondrechten zoals het recht op leven.
Voor de verdedigers van het positieve recht bestaat het natuurrecht echter niet, en anders zal het gedeeltelijk afhangen van welk positief recht het zelf toelaat, waardoor het zogenaamde juridische monisme, dat wil zeggen het positivisme, ontstaat.
Om het bovenstaande uit te leggen zouden we ons het volgende moeten afvragen: moeten we enige actie van de staat of leiders van landen toestaan omdat wat zij doen bij wet is toegestaan? Of is er een inherent recht van de mens dat door geen enkele wet kan worden geschonden, en als deze schending van deze rechten moet worden vernietigd?
Hier is de discrepantie tussen positief recht en natuurrecht, die een uitgebreide strijd tussen het een en het ander veroorzaakt en de verschillende posities die tussen hoogleraren in de rechten bestaan.
Er zijn echter auteurs die verdedigen dat zowel het positieve recht als het natuurrecht bestaan en elkaar aanvullen, want hoewel er een inherent recht op de mens is, moeten sommige onvervreemdbare of fundamentele rechten worden gerespecteerd door de wetten van de verschillende rechtsstelsels.
- Iusnaturalisme.
- Soorten normen.
Voorbeelden van positief recht
Hieronder staan verschillende voorbeelden van de toepassing van positief recht en het doel ervan.
nationale grondwetten
Ze zijn bedoeld om het juridische kader te beschrijven waarbinnen een land wordt bestuurd. Het beschrijft bijvoorbeeld de functies van de openbare machten, de verplichtingen van de staat jegens burgers, evenals de andere normen die bestemd zijn voor een goede politieke, economische, sociale en culturele ontwikkeling van een land.
Recht op openbaar onderwijs
Het verwijst naar het recht dat alle burgers moeten hebben gegarandeerd toegang tot openbaar basis-, secundair en universitair onderwijs dat door de staat wordt gefinancierd.
Strafcodes
Het is een reeks wetten die de gerechtelijke en strafrechtelijke processen bepalen die overeenkomen met elk misdrijf, of het nu in mindere of hogere mate is. Bijvoorbeeld aanrandingen, overvallen, moorden, enzovoort.
Legale documenten
Het verwijst naar een reeks documenten die gelegaliseerd moeten worden, zoals onder meer geboorteakten, huwelijksakten, overlijdensakten, echtscheidingsakten, die bij wijziging de burgerlijke staat van burgers en hun wettelijke verantwoordelijkheden wijzigen.
Professionele ethische codes
Er zijn beroepen die zijn georganiseerd in gilden of hogescholen om de rechten en plichten van professionals in een bepaald gebied vast te stellen en te waarborgen.
De medische unie heeft bijvoorbeeld een ethische code die professionals bestraft die het leven van patiënten in gevaar brengen door zonder hun voorafgaande toestemming enige behandeling te ondergaan.
