Wat is syllogisme:
Het is bekend als syllogisme naar de deductieve redenering die bestaat uit twee premissen (majeur en mineur), waaruit een conclusie wordt getrokken.
Het syllogisme is een argument dat bestaat uit drie proposities, waarbij de conclusie in een van de eerste twee zit en de andere laat zien dat dezelfde conclusie daarin staat.
Het syllogisme wordt opgevat als een deductieve redenering, aangezien uit twee oordelen een nieuwe wordt afgeleid. In die zin is de 'hoofdpremisse' degene die als uitgangspunt dient en het meest algemeen is; van haar kant dient de "minor premisse" als intermediair en is minder algemeen, en de conclusie van de redenering volgt uit deze twee.
Op basis van bovenstaande informatie is het meest klassieke voorbeeld van het syllogisme:
- Alle mannen zijn sterfelijk. (Belangrijk uitgangspunt)
- Pedro is een man. (klein uitgangspunt)
- Dan is Pedro sterfelijk. (Conclusie)
Volgens de Griekse filosoof en denker Aristoteles is redeneren een aaneenschakeling van oordelen, die, uitgaande van één premisse, andere ontdekken. Aristoteles vertrouwt op deductief en inductief redeneren, maar hij geeft ook aan dat de sleutel tot het afleiden van het bijzondere uit het algemene is. Concluderend, de aristotelische oordelen zijn de vereniging van het subject en het predikaat.
Aan de andere kant moet er met betrekking tot het syllogisme rekening worden gehouden met een reeks regels voor de geldigheid ervan, zoals:
- Een syllogisme bevat drie stellingen.
- In twee negatieve premissen kan niets worden geconcludeerd.
- Op twee positieve premissen kan geen negatieve conclusie worden getrokken.
- Als een premisse negatief is, is de conclusie negatief en vice versa.
- Er wordt geen conclusie getrokken uit twee specifieke premissen.
- De middenweg kan niet in de conclusie komen.
De wijze van syllogisme vloeit voort uit de rangschikking van de premissen volgens hun kwaliteit (bevestigend of negatief) en kwantiteit (algemeen of bijzonder). Elk van de premissen kan universeel bevestigend (A), universeel negatief (E), bijzonder bevestigend (I) of bijzonder negatief (O) zijn.
Met betrekking tot de juridische context, het syllogisme is een hulpmiddel dat de interpretatie van de norm ondersteunt, waardoor de norm kan worden aangepast aan de feiten om de stevigheid van de argumentatie van de jurist, evenals zijn positie in de gerechtelijke procedure, te garanderen.
etymologisch, syllogisme is van Latijnse oorsprong "syllogismus", en dit op zijn beurt van een Grieks woord.
Aan de andere kant is de term syllogistisch het is een bijvoeglijk naamwoord ten opzichte van het syllogisme of bevat een syllogisme.
Soorten syllogisme
De belangrijkste soorten syllogisme zijn:
Categorisch syllogisme, is degene waarin de belangrijkste premisse bevestigt of ontkent. Dit betekent dat A deel uitmaakt van C en B deel uitmaakt van C, bijvoorbeeld:
Alle levende wezens ademen. Een dier is een levend wezen. Een dier ademt.
Hypothetisch syllogisme, ook wel voorwaardelijk genoemd, waarin de hoofdpremisse een alternatief voorstelt, en de minderjarige een van de alternatieven bevestigt of ontkent, bijvoorbeeld:
Als je je huiswerk niet maakt, zul je het niet goed doen op dit onderwerp. Als hij het niet goed doet, komt hij het jaar niet door. Dus als je je huiswerk niet maakt, kom je het jaar niet door.
Disjunctief syllogisme, wordt gekenmerkt omdat het niet bevestigt dat de premissen waar zijn, maar slechts één ervan, maar niet tegelijkertijd, bijvoorbeeld:
Vanmiddag gaan ze op bezoek bij hun ooms of neven. Het bezoek is niet aan de ooms. Dan is het bezoek aan de neven.
