Wat is tweeledigheid:
Tweeledigheid is de traditie of structuur van een politiek regime bestaande uit twee grote partijen of coalities die de boventoon voeren op het politieke toneel van de regio of het land.
Het bipartisanship of bipartisan systeem bepaalt grondwettelijk of door middel van stemmen de twee partijen die de macht in een bepaalde regering domineren. Het verschilt van multipartisme omdat dit laatste de politieke diversiteit niet beperkt en de extreme polarisatie van standpunten in evenwicht houdt.
Bipartisanship is een trend die ontstond na de Franse Revolutie (1789-1799), wiens oorspronkelijke idee was om een regering te creëren met één partij ter verdediging van de aristocratie en een andere ter verdediging van de bourgeoisie.
- Bourgeoisie.
- Aristocratie.
Toen, met de geboorte van marxistische ideeën in de wereld in het midden van de negentiende eeuw, werd de twee partijen omgevormd tot een partij ter verdediging van de bourgeoisie en een andere ter verdediging van het proletariaat.
- proletariaat.
- Eenpartijstelsel.
Momenteel zijn de twee partijen of coalities die het tweepartijenstelsel vertegenwoordigen meestal in oppositie met betrekking tot de ideologieën en tradities van elk land.
Wet van Duverger
De Franse jurist Maurice Duverger (1917-2014) beschrijft in zijn werk De politieke partijen, gepubliceerd in 1951, twee factoren die bipartisanship in meerderheidsstemmen zouden bepalen:
- Het mechanische effect: de partijen die niet tot de twee dominante behoren, hebben onvoldoende vertegenwoordiging om te winnen.
- Het psychologische effect: de stemmen gaan meestal naar de twee meerderheidspartijen om niet "verspild" te worden.
Rekening houdend met het feit dat de twee basismethoden van electorale vertegenwoordiging zijn:
- bij meerderheid: het gaat erom de complexiteit van een massale wil in sommige vertegenwoordigers te verminderen.
- Door electorale vertegenwoordiging: Het Parlement probeert elke grote minderheid vertegenwoordigd te krijgen.
De wetten van Duverger bepaalden het functioneren van kiesstelsels en de invloed die het uitoefent op het aantal politieke partijen. In 1959 stelde hij drie formules voor die hij later wetten zou noemen:
- Een systeem waarin de meerderheid relatief en eenvoudig is, leidt tot tweeledigheid die de machtsuitoefening van de partijen in de regering afwisselt.
- Proportionele vertegenwoordiging leidt tot meerpartijenstelsel met stabiele en onafhankelijke partijen, weinig gegeven aan het vormen van coalities.
- Een systeem met een verkiezing met een tweede ronde leidt tot een meerpartijenstelsel met relatief stabiele partijen, maar die waarschijnlijk coalities of allianties vormen.
