Wat is speciaal onderwijs:
Speciaal onderwijs is dat aangepast voor studenten met speciale onderwijsbehoeften, hetzij vanwege uitstekende vaardigheden, hetzij vanwege zintuiglijke en/of mentale handicaps met als doel een rechtvaardig en inclusief onderwijs voor iedereen te ontwikkelen.
In het algemeen is speciaal onderwijs gericht op al die leerlingen die speciale aandacht nodig hebben omdat het kenmerken heeft buiten het normale bereik en is verdeeld in twee grote groepen:
Speciaal of differentieel onderwijs
Speciaal onderwijs, speciaal onderwijs, inclusief onderwijs of educatieve aandacht verwijst naar de training die is ontworpen voor die studenten met een soort zintuiglijke handicap (visueel, auditief of motorisch) of mentale achterstand (intellectueel, autismespectrumstoornis (ASS), gedragsproblemen, enz. .)
Speciaal onderwijs voor mensen met een verstandelijke beperking wordt gemeten volgens de Stanford-Binet-normen op 5 niveaus volgens hun IQ:
- Limiet van deficiëntie: CI 67 tot CI 83
- Milde tekortkoming: IQ 59 tot IQ 66
- Matig tekort: IQ 33 tot IQ 49
- Ernstige tekortkoming: IQ 16 tot IQ 32
Speciaal onderwijs voor uitmuntende vaardigheden
Speciaal onderwijs voor uitstekende vaardigheden is ontwikkeld voor studenten die uitblinken in hun intellectuele, creatieve, sociaal-affectieve, artistieke of psychomotorische vaardigheden.
Doelen speciaal onderwijs
Het hoofddoel van speciaal onderwijs is inclusie. Om inclusie passend en succesvol te laten zijn, zijn enkele van de algemene richtlijnen voor de werking van speciaal onderwijsdiensten:
- Betrokkenheid bij de familieproblemen van de student,
- Onderwijs op het gebied van autonomie,
- Focus op communicatie, socialisatie en sociale relaties in het algemeen,
- Bijdragen aan de ontwikkeling van persoonlijke autonomie,
- Arbeid en sociale integratie binnen een gemeenschap.
Geschiedenis van het speciaal onderwijs
De auteur Bank-Mikkelson begon, samen met andere auteurs uit de jaren zestig, de segregatie die speciale scholen tot dan toe hadden te verwerpen, door het concept van "normalisatie" op te nemen, dat verwees naar de acceptatie van mensen met een handicap door het leveren van dezelfde zorgvoorwaarden voor de ontwikkeling van een zo normaal mogelijk leven.
Later definieerde de auteur Wolf Wolfensberger (1934-2011) normalisatie in de jaren zeventig als "het gebruik van de meest normaal mogelijke middelen binnen het culturele gezichtspunt, om gedragingen en persoonlijke kenmerken vast te stellen en / of te behouden die in feite als normatief zijn. mogelijk, verwijzend naar normaliteit, niet alleen naar wat, maar ook naar hoe ”.
Het principe van normalisatie zal de basis vormen van het buitengewoon onderwijs dat we vandaag kennen en zal in 1981 nog krachtiger worden met het Warnock-rapport, een studie over speciaal onderwijs, waarin het volgende werd aangegeven: “van nu af aan mag geen enkel kind meer worden als onopvoedbaar beschouwd: onderwijs is een goed waar iedereen recht op heeft. De doelen van het onderwijs zijn voor iedereen hetzelfde, ongeacht de voor- of nadelen van verschillende kinderen…"
In Mexico wordt speciaal onderwijs beheerd door het Ministerie van Openbaar Onderwijs (Sep) geregeld door de Algemene Onderwijswet, artikel 41, waarin staat dat speciaal onderwijs tracht tegemoet te komen aan de behoeften van studenten met uitstekende vaardigheden of met een soort van tekortkoming, van een passende manier volgens de bijzondere voorwaarden met "inclusieve sociale gelijkheid en met een genderperspectief."
