Wat is Contrareformatie:
De contra-hervorming staat bekend als de vernieuwing van de katholieke kerk in de 16e eeuw als reactie om de opmars van protestantse doctrines in Europa te stoppen.
De contra-hervorming wordt zo genoemd omdat het een antwoord is op de protestantse hervorming die Maarten Luther in 1517 begon.
De Contrareformatie werd ingesteld onder het Concilie van Trente (1545-1563), voor het eerst bijeengeroepen door paus Paulus III in 1545, vervolgens door paus Julius III tussen 1550 en 1555, en uiteindelijk door paus Pius IV in 1563.
Kenmerken van de contrahervorming
De contra-hervorming of katholieke hervorming werd gekenmerkt door het omvatten van de politieke en religieuze sfeer van het moment.
In politiek opzicht elimineert de contrareformatie de verkoop van aflaten, een van de redenen waarom de gouverneurs de protestantse hervorming van Maarten Luther begonnen aan te hangen.
In het religieuze aspect probeert de Contrareformatie de Katholieke Kerk te herformuleren, christenen te verenigen onder het Romeinse pausdom en de gebieden van de Nieuwe Wereld (Amerika) te evangeliseren.
Om de opmars van de protestantse kerken te voorkomen, vernieuwt en stelt de Contrareformatie richtlijnen vast om de corruptie van de geestelijkheid te beteugelen met gemeenschappelijke parameters voor de katholieke kerk, zoals bijvoorbeeld de verdediging van het pauselijke gezag, de exclusieve bevoegdheid van de kerk en haar vertegenwoordigers voor de interpretatie van heilige teksten en redding door geloof en werken van naastenliefde, toewijding of boete.
Gevolgen van de Contrareformatie
De katholieke hervorming van de zestiende eeuw of tegenhervorming, creëert in het Concilie van Trente referenties voor de uniformiteit van de katholieke kerk onder het roomse pausdom.
Enkele van de gevolgen die de Contrareformatie creëert, zijn bijvoorbeeld de macht van de Heilige Inquisitie in Amerika met de hervatting van het Tribunaal van het Heilig Officie, de censuur van kennis met de oprichting van de Index van verboden boeken (Inhoudsopgave) en de oprichting van nieuwe religieuze orden gewijd aan de catechisatie van de inboorlingen en heidenen van de nieuwe gebieden.
Contrareformatiekarakters
De grootste exponenten van de contra-hervorming of katholieke hervorming waren de pausen die tussen 1545 en 1563 de zittingen van het Concilie van Trente bijeenriepen: Paulus III, Julius III en Pius IV.
Bovendien valt Ignacio de Loyola (1491-1556), stichter van de Sociëteit van Jezus in 1540, wiens belangrijkste missie de catechisatie van Amerika voor de eenwording van het christendom was, op.
Protestantse Reformatie en Contrareformatie
De protestantse Reformatie werd geboren als gevolg van de corruptie van de geestelijkheid van de katholieke kerk. In 1517 publiceerde Maarten Luther De 95 stellingen met als belangrijkste argument de ontkenning van de redding van de mens door de aankoop van aflaten.
Met Maarten Luther in Duitsland, Johannes Calvijn in Zwitserland en koning Hendrik VIII in Engeland, begint de katholieke kerk haar invloedsgebied over Europa te verliezen, dus wordt ze gedwongen een contrareformatie te creëren om haar macht te behouden.
De contra-hervorming wordt gedefinieerd in het Concilie van Trente, voor het eerst bijeengeroepen in 1545 door paus Paulus III, dat het gezag van de paus, de interpretatie van de Bijbel door de kerk en haar vertegenwoordigers, de vrije wil, het celibaat en het geloof opnieuw bevestigt. in het lichaam en bloed van Christus.
Contrareformatie en de barok
De Contrareformatie of Katholieke Reformatie ontwikkelt de barokstijl in de kunst. De katholieke kerk gebruikte kunst als een manier om de katholieke religie te verspreiden. De barok manifesteerde religieuze mysteries door middel van overdrijving en vertoon via de zintuigen.
Bovendien wijkt de barokkunst af van heidense thema's en karakteristieke naakten uit de Renaissance. De grootste exponenten waren: de Italiaan Lorenzo Bernini (1598-1680), Caravaggio (1571-1610) en de Belg Pedro Pablo Rubens (1577-1640).
