Wat is iuspositivisme:
Het staat bekend als iuspositivisme of rechtspositivisme voor de filosofische stroming van het rechtsgebied die gebaseerd is op het scheiden en differentiëren van de termen recht en moreel, aangezien er geen verband tussen beide bestaat.
Het Iuspositivisme ontwikkelde zich halverwege de negentiende eeuw en de belangrijkste theoretici zijn Hans Kelsen, Thomas Hobbes en Jeremy Brentham.
Iuspositivisme Het object van studie is het positieve recht zelf, die is ontwikkeld vanuit een reeks behoeften en sociale fenomenen die bij wet moeten worden geregeld.
Aan de andere kant worden de wetten en normen gecreëerd door de mens met een bepaald doel, en vastgesteld door de staat. Bijvoorbeeld de noodzaak om onder meer een reeks handelswetten vast te stellen.
Opgemerkt moet worden dat alle wetten of voorschriften die door de staat zijn goedgekeurd en vastgesteld, voldoen aan een voorafgaande analyse- en evaluatieprocedure, en sommige moeten zelfs door burgers worden goedgekeurd door middel van een volksstemming.
In deze betekenis, iuspositivisme maakt geen enkele morele interpretatie van wetten of normen or, en het geeft ze ook geen sociale of morele waarde. Waar het om gaat is de wet als zodanig zonder enige interpretatie toe te voegen, laat staan als het een metafysische tendens is.
Vanuit het iuspositivisme zijn alle normen of wetten objectief en geldig, ongeacht of ze als eerlijk of oneerlijk worden beschouwd, omdat ze zijn gemaakt om orde en discipline in de samenleving te vestigen om algemeen welzijn te genereren.
Enkele voorbeelden van natuurrecht die kunnen worden genoemd, zijn onder meer verkeerswetten, handelswetten, strafwetboeken, nationale grondwetten. Deze rechten zijn door de mens gecreëerd om een wettelijke en sociale orde te vestigen.
Wet en moraal
Wet en moraal zijn twee verschillende termen. De wet verwijst naar de rechtsorde, van dwingende aard die tot doel heeft de menselijke betrekkingen en tussen staten te reguleren.
De wet houdt onder meer rekening met een belangrijke reeks menselijke, sociale, politieke, economische en culturele factoren. Het wordt gekenmerkt door objectief te zijn en bepaalde feiten of omstandigheden te beperken of goed te keuren, rekening houdend met wat het beste is voor de samenleving in het algemeen.
Voor zijn deel, moraliteit verwijst naar de reeks normen en overtuigingen die door de samenleving worden geaccepteerd om goed van kwaad te onderscheiden. Morele evaluaties worden echter als subjectief beschouwd en kunnen al dan niet door mensen worden nageleefd.
Vandaar dat het iuspositivisme onderscheid maakt tussen de twee termen, vooral omdat vanuit dit perspectief de wet niet voortkomt uit een morele opvatting, als dat zo zou zijn, de wetten op verschillende manieren zouden worden beïnvloed.
Iuspositivisme en iusnaturalisme
Het iuspositivisme en het iusnaturalismo zijn termen die tegengesteld zijn. Voor hem iuspositivisme de wetten en wettelijke normen die door de mens zijn gecreëerd, zijn de enige echte. Met andere woorden, iuspositivisme komt voort uit de menselijke conditie zelf.
Voor zijn deel, natuurwet Het omvat een reeks juridische theorieën en termen met betrekking tot moraal en ethiek. Evenzo is het gerelateerd aan de natuurwet, die de wet uit de menselijke natuur vestigt.
