Wat is de Griekse tragedie?
De Griekse tragedie is een dramatisch genre gecreëerd in het oude Griekenland, waarvan de argumenten draaien rond de fataliteit van het lot dat door de goden is aangewezen. In die zin is het geboren uit de hand van de klassieke mythologie.
Volgens de Poëtica van Aristoteles, is de Griekse tragedie gebaseerd op twee principes van dramatische kunst: mimesis en catharsis. Mimesis verwijst naar imitatie van de natuur, in dit geval naar de imitatie van een nobele actie. Catharsis verwijst naar een persoonlijke zuivering.
Kenmerken van de Griekse tragedie
Oude maskers voor de weergave van de Griekse tragedie.
Onder de belangrijkste kenmerken van de Griekse tragedie kunnen we die beschouwen die verwijzen naar zijn functie, structuur, karakters en thema's.
Dramatische functie
De Griekse tragedie heeft tot doel angst en mededogen in beweging te brengen, fundamentele elementen om catharsis te bereiken. Daarom houdt de uitkomst altijd de val van de held in.
Onderwerpen
Het centrale thema van de Griekse tragedie is de fataliteit van het lot, waarvan de aankondiging het conflict in de personages doet ontwaken.
karakters
- Individuele tekens: Het zijn meestal karakters die sociale erkenning genieten en zich daarom opwerpen als model: helden, edelen of halfgoden.
- Refrein: geluk van collectief karakter dat door middel van liederen als dirigent en bekrachtiger van het verhaal optreedt. Geeft meestal het standpunt van de dichter weer.
Externe structuur
Wanneer we spreken van externe structuur, verwijzen we naar de manier waarop het discours is georganiseerd en gepresenteerd aan de lezer of kijker, dat wil zeggen, het is de zichtbare steiger. Als algemene regel heeft de Griekse tragedie de volgende structuur:
- Voorwoord: legt de achtergrond van het betoog uit.
- Parados: het is de ingang van het koor die de ontwikkeling van de actie begint.
- afleveringen: elk van de dramatische passages waarin de dialogen plaatsvinden.
- Wij zijn: verwijst naar de liederen van het koor, bedoeld om de reflectie van het publiek te begeleiden, hetzij door de acties te bekrachtigen, hetzij door de morele, politieke, filosofische of religieuze principes van de auteur uit te leggen.
- Exodus: verwijst naar de afsluiting van het conflict, waar de uitvoering van het vonnis of de straf plaatsvindt. Hierin grijpt het koor in met een slotlied.
Interne structuur
De interne structuur verwijst naar de volgorde waarin het verhaal binnen het verhaal wordt opgevat en waardoor het een dramatische spanning krijgt. Zoals typerend is voor het klassieke vertelconcept, heeft tragedie een begin, een midden en een einde.
- Begin: presentatie van de situatie.
- Knoop: klimatologische feiten.
- Resultaat, Verdeeld in twee delen: peripeteia, wat de val van de held uit de gratie is, en de anagnorise, het moment waarop het personage zich door reflectie bewust wordt van zijn lot.
sociale functie
De Griekse tragedie had in de oudheid een belangrijke functie: enerzijds vertegenwoordigde ze de belangrijkste zorgen van die tijd; aan de andere kant, de mensen opvoeden in de waarden die de samenleving leidden. Dat wil zeggen, om orde en plichtsvervulling te bevorderen.
Vertegenwoordigingsmodus
In de oude Griekse tijd waren de representatieve kenmerken anders dan nu. Laten we kijken.
- De toneelstukken werden opgevoerd in een amfitheater.
- Voor de scenografie mechanische apparaten zoals: de peraktoi of roterend prisma; de eccyclema, een soort dolly en de mechaniek, een katrolmechanisme dat toegang geeft tot de goden.
- Alle acteurs waren mannen.
- De kleedkamer was samengesteld uit chiton of lange tuniek; korte vacht met felle kleuren; zolen genaamd buskin Y oncos, een hoofdtooi voor het gebruik van de hoofdpersoon.
- De personages kregen grote, expressieve, kleurrijke maskers toegewezen, waardoor één acteur meerdere personages kon uitbeelden.
Dit vind je misschien ook leuk:
- Katharsis.
- Tragedie.
Oorsprong van de Griekse tragedie
De tragedie is vermoedelijk ontstaan in de 6e eeuw voor Christus. Het is mogelijk dat het verband hield met de offerrituelen voor landbouw en jacht, waarbij een dier werd geofferd, meestal een mannelijke geit.
Inderdaad, de etymologische oorsprong van het woord tragedie, een lening uit het Latijn tragedie, lijkt het resultaat te zijn van twee Griekse termen: drankjes, wat 'mannelijke geit' betekent, en ádein, wat 'zingen' betekent. Van daaruit zou het worden gebruikt als een heroïsch lied of drama.
Er wordt ook gedacht dat de tragedie te maken kan hebben met de dithyrambe, een soort poëtische compositie die werd uitgevoerd op festivals ter ere van de god Dionysus.
Auteurs en werken
De belangrijkste bekende vertegenwoordigers van de Griekse tragedie waren Aeschylus, Sophocles en Euripides.
Aeschylus (ca. 525 - ca. 455 v. Chr.)
Aeschylus wordt beschouwd als de eerste grote Griekse toneelschrijver. Hij was een deelnemer aan de overwinning van de Grieken op de Perzen, dus zijn werk de Perzen, bezorgde hem al snel bekendheid. Hij schreef bijna honderd tragedies, maar slechts een paar hebben het overleefd. Onder hen kunnen we rekenen:
- de Perzen
- de verzoekers
- De zeven tegen Thebe
- de trilogie Oresteia: Agamemnon; de coephoras Y de eumeniden
- Prometheus in ketens
Sophocles (496 - 406 v. Chr.)
Sophocles verwierf bekendheid na het winnen als toneelschrijver tegen zijn voorganger, Aeschylus. Hij was een productief auteur, verdiende talrijke prijzen en erkenningen, een goede vriend van Pericles. Vandaag de dag zijn er nog maar zeven titels van zijn werk over. Namelijk:
- Antigone
- Koning Oedipus
- Electra
- Oedipus in Colonus
- Ajax
- de trachnya's
- Philoctetes
Euripides (ca. 484 - 406 v. Chr.)
Euripides voltooit de triade van de grote toneelschrijvers van het klassieke Griekenland. In tegenstelling tot zijn voorgangers richtte hij zijn aandacht niet altijd op mythische figuren, maar zorgde hij in plaats daarvan voor echt menselijke drama's. Onder zijn werken kunnen we verwijzen naar de volgende:
- Medea
- de Trojanen
- Andromache
- Orestes
- De Bacchanten
- Griekse literatuur.
- Griekse mythologie.
